ในสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันพบบทความในหนังสือพิมพ์สองสามฉบับเกี่ยวกับปัญหาของวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม ในการขอสินเชื่อ SME จากธนาคารซึ่งฉันพบว่าน่าสับสน ให้ความเห็นว่าธนาคารต่างระมัดระวังตัวมากเกินไป แม้ว่าธนาคารกลางจะให้การรับรองว่ามีสภาพคล่องเพียงพอในภาคการธนาคารและมีความสามารถในการปล่อยสินเชื่อ SME ในขณะที่ เป็นผู้นำในการเคลื่อนไหวโดยการลดอัตราดอกเบี้ยนโยบายข้ามคืนและข้อกำหนดการสำรองตามกฎหมายสำหรับต้นทุนเงินทุนที่ลดลง แต่ธนาคารหลายแห่งไม่ปล่อยให้สถานะระมัดระวังเกินมีรายงานด้วยว่าธนาคารกำลังทบทวนโปรไฟล์ความเสี่ยงด้านเครดิตของเงินให้สินเชื่อที่มีอยู่แล้ว
พิจารณาว่าบริษัทสินเชื่อ SME เหล่านี้ยังคงสามารถปฏิบัติตามกำหนด
หรือหากการประเมินแสดงโปรไฟล์ความเสี่ยงในการผิดนัดชำระหนี้สูง ธนาคารจะลดวงเงินสินเชื่อหรือในกรณีที่ร้ายแรง กรณีโทรธนาคารสิ่งอำนวยความสะดวกโดยเรียกร้องการชำระคืนทันที การดำเนินการนี้จะส่งผลให้เกิดการชะลอตัวทางเศรษฐกิจและวิกฤตการณ์ทางการเงินทั่วโลก ตอบกลับความคิดเห็นนี้ว่าการรับรู้ไม่ถูกต้อง ตามที่ประธานของ ABM กล่าว ในการพิจารณาสินเชื่ออย่างต่อเนื่อง ธนาคารจะต้องประเมินและตัดสินใจว่าวงเงินสินเชื่อที่มอบให้กับลูกค้านั้นถูกใช้อย่างเต็มที่หรือลดลงหรือไม่ ทั้งนี้เพื่อให้เกิดผลกระทบที่ดีขึ้นต่อกิจกรรมการให้กู้ยืมอื่นๆ
เขายังแสดงความเห็นว่ามีการเพิ่มขึ้นโดยรวมของสินเชื่อ SME ที่ได้รับอนุมัติ ณ วันที่ 31 ธันวาคม 2551 เมื่อเทียบกับปีก่อนหน้า ความคิดเห็นจากบทความในหนังสือพิมพ์เหล่านี้ล้วนมาจากผู้นำขององค์กรที่เกี่ยวข้อง ฉันได้ค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมอย่างไม่เป็นทางการจากพนักงานระดับตำแหน่งและยื่นเอกสาร ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเจ้าหน้าที่สินเชื่อ SME จากธนาคารทั้งในและต่างประเทศ ความคิดเห็นโดยทั่วไปมีดังนี้
พวกเขาได้รับคำสั่งจากผู้บริหารระดับสูงให้ระงับการขอสินเชื่อส่วนใหญ่
ข้อกำหนดหลักประกันนั้นไม่สมจริงอย่างยิ่ง ตัวอย่าง หลักประกันเงินสดแบบตัวต่อตัว (เช่น เงินฝากประจำ) สำหรับสินเชื่อ (เช่น เงินเบิกเกินบัญชีหรือเงินกู้ตามระยะเวลา) ธนาคารไม่รับสายการค้า เช่น หนังสือค้ำประกันของธนาคารและเลตเตอร์ออฟเครดิตอีกต่อไป แม้แต่บรรทัดที่ออกโดยสถาบันการเงินที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ ธนาคารกำลังเคลื่อนไปสู่สินเชื่อรายย่อย เช่น บัตรเครดิต สินเชื่อ SME ส่วนบุคคล สินเชื่อเพื่อที่อยู่อาศัย และสินเชื่อรถยนต์
สินเชื่อ SME ฐานลูกค้าที่กว้างขึ้น เมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันทานอาหารเย็นกับ 2 บุคลิกที่น่าสนใจมาก ส่วนใหญ่เป็นเพราะหน่วยงานที่พวกเขาทำงานให้ การเป็นคนนอกฉันต้องได้ยินและชื่นชมความคิดเห็นจากทั้งสองคนนี้ ทั้งสองคนเป็นผู้บริหารระดับกลางในนายจ้างของตน หนึ่งในนั้นทำงานให้กับผู้พัฒนาอสังหาริมทรัพย์ ในขณะที่อีกคนทำงานในธนาคารในฐานะนักวิเคราะห์ความเสี่ยง โดยมีหน้าที่แนะนำว่าจะสามารถอนุมัติเงินกู้ได้หรือไม่ จากมุมมองของนิติบุคคลเชิงพาณิชย์ ธนาคารควรจัดให้มีร่มเมื่อฝนตกเพื่อนของฉันจากหน่วยงานทางการค้าให้ความเห็นว่า
